Theo van Kan heeft in zijn vijftig jaren in de automotive zo’n beetje alles gedaan, in alle gradaties en met alle denkbare merken. Hier doorheen gevlochten was de jacht altijd een tweede passie van de markante Muiderbergse ondernemer. “Vanaf het moment dat je dat geweer in je handen hebt, vergeet je alles en iedereen om je heen.”

Begin jaren zeventig kwam Van Kan in aanraking met het jagen. “Via de vader van een vriend ben ik voor het eerst meegegaan het veld in. In die tijd kreeg je een brief mee dat je jachtgerechtigd was. Dat betekende onder meer dat je een geweer mocht kopen. Ik kreeg de smaak al snel te pakken en naarmate ik het leuker vond om te doen was ik meer en meer in de natuur te vinden. Sinds een paar jaar jaag ik iedere avond een uur of twee.”

Gevaar voor de luchtvaart

“Op een goed moment, het was zo rond 1975, probeerde ik om een stuk jacht te pachten. De jacht is in Nederland vrij beperkt, vooral in die tijd. In de winter mocht je op ganzen schieten, van januari tot augustus lag alles stil en daarna ging de eendenjacht weer open. Dat is allemaal veranderd. Nu is het zo, omdat wij jagen in het Schipholgebied, dat men wil dat wij jagers ganzen bestrijden. Het ganzenprobleem is namelijk behoorlijk uit de hand gelopen. Er zijn honderdduizenden ganzen in Nederland en zoals bekend ook in de buurt van Schiphol. Die dieren vormen een serieus gevaar voor de luchtvaart. Je wilt niet weten wat één gans kan aanrichten in de motor van een vliegtuig.”

Binnen Kantooruren
In december van dit jaar zegt Theo van Kan (72) de automobielwereld na een halve eeuw vaarwel. De collectioneur, pompstation- en garagehouder en autoverkoper houdt het voor gezien. “De compleet ingerichte garagewerkplaats in Weesp is eventueel te huur, dus mochten er vakgenoten zijn die dit lezen en interesse hebben, dan kunnen ze zich bij mij melden. Voor mij overigens geen geraniums hoor, ik houd mezelf nog wel even bezig met vastgoed, verschillende voorzitterschappen en natuurlijk met de jacht.”

“Het grootste deel van het jaar bestrijd ik ganzen; ik heb in totaal 250 hectare terrein gepacht in de omgeving van het Naardermeer en daar kan ik jagen, áltijd samen met mijn trouwe hond Utz. Zodra een gans geschoten is gaat Utz er gelijk op af om het op te halen en naar mij toe te brengen. Dat doet hij puur op de geur. Dit bestrijden van de ganzen doen ik met een enkelloop kogelgeweer, een .22 223 kleinkaliber. Hiermee schiet ik tot een afstand van 200 meter één enkele gans. Zodra deze gans wordt geraakt schrikken in de hele polder alle ganzen op en vliegen ze weg. De boeren zijn maar wat blij met ons want wij bestrijden de wildschade die door de dieren wordt veroorzaakt. Vervolgens duurt het een hele tijd tot de ganzen daar weer terugkomen, dus de boer in kwestie is er een poosje van af. Dit doe ik sinds een paar jaar nagenoeg iedere avond. Weet je, je kunt er een heel ingewikkeld verhaal van maken, maar ik doe dit omdat ik het leuk vind, dit optreden als schadebestrijder, want dat ben ik feitelijk. Zo deed ik dat zeven jaar lang ook in Frankrijk. Een zakenrelatie van een vriend had damherten uitgezet op 200 hectare grond, maar de populatie werd veel te groot. Daar moest dus wat aan gebeuren. Ik weet nog dat ik ooit in drie dagen 33 damherten schoot. Alleen de zwakke en zieke bokken en geiten, nooit de geweidragende dieren.”

Luikse Handwerkschool

“De jacht loopt al zo’n 50 jaar als een rode draad door mijn leven, veel van wat ik doe is jachtgerelateerd. Ik ken ook veel mensen uit dat wereldje. Het jagen bezorgt mij nu eenmaal ontspanning. Vanaf het moment dat je dat geweer in je handen hebt, vergeet je alles en iedereen om je heen en ben je alle spanning kwijt. Je kunt namelijk niet anders. Je moet je concentreren op je schot, maar ook op: wat komt eraan, wat mag je schieten, waar blijft je schot? In de loop der jaren ben ik jachtschilderijen van de kunstenaar Pieter Dik gaan verzamelen, ik schat dat ik er inmiddels zo’n 30 heb hangen.

‘Men schoot tweemaal, dan werd het geweer naar achteren gestoken en vervolgens gaf de loader het tweede geweer aan’

Ook houd ik van bijzondere geweren met een verhaal. Dit exemplaar hier is daar een mooi voorbeeld van, het is in 1947 gemaakt door een student als examenstuk op de Luikse Handwerkschool. Mijn mooiste geweren hangen echter thuis aan de muur, dat zijn collectors items. Dat ging zo: de broer van een vriend heeft een kasteel in Zuid-Frankrijk en tijdens het opruimen vond die vriend daar een kist met daarin twee oude geweren. Of dat iets voor mij was? Ik vroeg nog wat het merk was, dan was ik misschien wel geïnteresseerd. Het bleken twee Holland & Holland’s uit 1897. Heus, dat zijn de Rolls-Royces onder de geweren. Het is ook nog eens een pair, dat wil zeggen dat het twee exact dezelfde geweren zijn, ooit gemaakt voor de Engelse adel. Waarom een pair? Men schoot tweemaal, dan werd het geweer naar achteren gestoken en vervolgens gaf de loader het tweede geweer aan. Zo kon men aaneengesloten blijven schieten. Tja, zo ging dat in die kringen in die tijd.”