Als kind kreeg Peter Schoolderman een Märklin-trein van zijn ouders. Dat was leuk, maar deze stond niet bovenaan het wensenlijstje. Hij wilde namelijk graag een Fleischmann-baan. “Maar dat mocht niet”, vertelt Peter lachend. “Het punt is, die rails zijn namelijk veel kwetsbaarder dan van Märklin en da’s niet echt handig als je een kind bent.”

Toen ik een jaar twaalf was kreeg ik andere interesses en belandde mijn trein in een doos. Wel heb ik altijd de fascinatie gehouden voor modeltreinen. Steevast zei ik dat ik er ooit weer mee bezig wilde. Dat moment kwam een aantal jaren terug, toen stuitte ik op de baan die je hier nu uitgestald ziet. Hij was precies zo, maar dan zonder de treinen.”

De baan was van een oude man geweest die er gedurende veertig jaar zijn levenswerk van heeft gemaakt. “Ik kocht de baan van een handelaar; het ding stond in een schuurtje en ik heb er drie dagen over gedaan om ‘m in stukken te zagen en bij mij op de zaak te krijgen. Dat gaf niet, want eindelijk had ik mijn gekoesterde Fleischmann-gelijkstroombaan. En, op deze manier kon ik verder bouwen op iets bestaands, dat was in elk geval iets.”

De baan is analoog met honderdduizend draadjes voor elk denkbaar lampje en Peter wilde ‘m digitaal maken. “Aanvankelijk wilde ik ‘m thuis neerzetten, maar dat paste niet omdat hij veel groter is dan waarvoor hij geadverteerd stond. Vervolgens heb ik er een aannemer bij gehaald en uiteindelijk is dit Maersk-containeridee ontstaan. Er zit airco en verwarming in, óveral zijn wandcontactdozen gemaakt en er is wifi. Daarnaast is er een aansluiting voor de beamer, ik wil in een later stadium een hele belevingswereld projecteren waarin van alles gebeurt.”

Treingeluiden

“Als ware techniekfreak dacht ik vervolgens: wat nu als ik bepaalde onderdelen nodig heb, want niet alles is compleet, die niet meer leverbaar zijn? Die moet ik dan zelf kunnen maken. Speciaal hiervoor heb ik een 3D-printer aangeschaft en ben ik me hier helemaal in aan het verdiepen. De baan ben ik langzaam van analoog naar digitaal aan het ombouwen. Zo kan ik treinen nauwkeuriger laten rijden, bijvoorbeeld bij het wegrijden. Voorheen schoten ze ineens vooruit, nu kan dat allemaal veel geleidelijker.”

Peter kan er bovendien passende treingeluiden bij laten maken, zoals het opstarten van de motor. “Dit maakt het allemaal nog echter voor de optimale beleving. Je hoort wel, ik wil er zo ver mogelijk mee gaan. Alles stuur je dan aan via software, speciaal voor digitale treinen. Dat kan via de computer, tablet of telefoon. Denk dan aan wissels en verlichting bedienen en het indelen van trajecten, eigenlijk zijn de mogelijkheden eindeloos. Het digitale biedt mij in ieder geval een enorme vooruitgang. Ik zit niet voor niets op allerlei fora, ik volg verschillende cursussen en ik bezoek beurzen. Het is een ongekend leuke wereld.”

Binnen kantooruren
“Wij hebben twee bedrijven met in totaal elf mensen. Ik run Autobedrijf Schoolderman in Zutphen dat is opgericht door mijn vader en 54 jaar bestaat. In 1990 ben ik in het bedrijf komen werken. Dan hebben we nog Bandencentrum Zutphen, dat is opgericht in 2015. Mijn zoon Mats is verantwoordelijk voor deze onderneming. Hij is pas 20 jaar en kan daar het vak heel mooi leren. Sinds een jaar is hij bedrijfsleider. Wij hebben een regionale functie, maar er komen zelfs klanten uit Leiden en Amsterdam naar ons toe. Ik doe alles en waar ik nodig ben, daar spring ik bij. Soms is het heerlijk om een dag in de werkplaats te lopen.”

Eerbetoon

“Het mooiste stukje, ik ben daar helemaal verliefd op geworden, zijn de mannen die lekker in de vrije natuur staan te vissen. De details zijn zo mooi en levensecht. Ik kan er een hele dag naar kijken. Het station is ook supermooi, ook zo subtiel en gedetailleerd. Toen ik de baan kocht heb ik gelijk foto’s gemaakt, want ik probeer alles op dezelfde plek terug te zetten, net zoals de auto en caravan van de eerste eigenaar. Dat leek me een mooi eerbetoon aan zijn levenswerk. Ik neem er inderdaad goed de tijd voor.”

In de weekends is Peter hier in zijn eigen wereld. “Zelfs roest simuleer ik op de sporen, dat moet allemaal met de hand behandeld worden. Tja, ik wil het wel zo levensecht mogelijk maken. Waar de stoom- en dieseltreinen parkeren, daar schilder ik de sporen extra vies. Het is heel divers, je bent aan het bouwen, met elektronica bezig, je kijkt naar de natuur.” Peter is bijvoorbeeld heel anders naar bermen gaan kijken. “Ja echt! Hoe staan die planten en bomen ergens, of hoe liggen de rotsblokken? Daar maak ik dan foto’s van zodat ik het later kan nabouwen.

“Wij hebben een tweede huis in Zweden. Daar heb ik rust, ik ga er experimenteren en ik schrijf er softwareprogramma’s voor de treinen. Grappig genoeg ben ik vrijwilliger geworden in het treinmuseum in Hagfors. Ze hadden een modelspoorbaan die het niet doet en alle vrijwilligers zijn ‘analoogmensen’. Hun baan is Märklin en digitaal. Of ik dat kon. Ja hoor, natuurlijk! Maar dat kon ik helemaal niet, maar zo blufte ik mezelf er wel mooi naar binnen, haha. Dus nu ben ik daar de treinbeheerder, niemand anders mag er nog aankomen. Hilarisch toch? We restaureren ook het grote spoor, daar help ik aan mee tijdens onze vakanties in Zweden.”