Op luchthaven Schiphol taxiet een Boeing 747 tegen een hangar en verliest daarbij een stuk vleugel. Niets aan de hand, want de schadehersteller weet wel raad met het stompje. Om de schadelast niet te verhogen en de administratieve rompslomp te omzeilen kiest de hersteller echter niet voor de fabrieksvoorschriften.

In plaats van de complete vleugel vanaf de romp te vervangen, worden beide stukken aan elkaar gelast, gepopnageld en van een strakke laklaag voorzien. Uiterlijk ziet niemand het verschil tussen beide reparaties… Ik wens u een prettige vlucht, maar Albert gaat effe niet mee! Waarom doen we in schadeherstellend Nederland dan precies wat hierboven staat? Waarom reageren we op Hiqure als een stier op de rode lap? Hiqure is een productnorm, geen procesnorm. Veel herstellers en opdrachtgevers begrijpen dat volgens mij nog steeds onvoldoende. Na de daadwerkelijke introductie van Hiqure zijn er direct veel mythes ontstaan, meningen die mijns inziens, inhoudelijk volledig onterecht en ongegrond zijn. Dit heeft deels te maken met de gebrekkige wijze waarop Focwa probeerde de leden te doordringen van de noodzaak. Frits Huffnagel bood hiervoor oprecht zijn welgemeende excuses aan tijdens zijn openingspeech op het Focwa-congres. De leden maar ook de opdrachtgevers hebben de communicatie van Focwa duidelijk niet goed begrepen. Dit doet mijns inziens niets af aan de kwaliteit en inhoud van de norm, maar het is duidelijk een niet-voorziende miscommunicatie geweest aan de zijde van Focwa, die echter zijn basis had in goede bedoelingen. Hiqure staat in contrast met procesnormen ISO, KZS en Eurogarant die als ‘papierwinkel’ alleen schijnzekerheid bieden. Deze normen waren prima voor die tijd, maar zijn in 2013 volledig achterhaald. Waarnemend voorzitter van MKB Nederland, Michaël van Straalen gaf in zijn introductie heel erg duidelijk aan dat een mooie branche als de schadebranche, zich absoluut niet kan veroorloven om stil te blijven staan. Ontwikkelingen waar je vroeger 20 jaar mee vooruit kon, volstaan nu voor hooguit een jaar, zo snel volgen de ontwikkelingen elkaar op. Door sprekers als Ben Tiggelaar en Jörgen Raymann aan het woord te laten heeft Focwa op ludieke, actieve en vooral zeer informatieve wijze inhoud gegeven aan het congres. De beide mannen hadden een duidelijke boodschap: blijf niet als een konijn in de koplampen kijken, maar maak een keuze met je bedrijf! Beter een slechte keuze dan geen keuze! Op dit moment verwacht ik eigenlijk, gezien de geluiden die ik heb gehoord op het congres, dat steeds meer herstellers van de verandernoodzaak zijn doordrongen gezien het huidige wagenpark en de marktvraag. Helaas zien en horen we nog dagelijks, hoe reparaties aan het huidige hightech wagenpark op volstrekt foute wijze wordt uitgevoerd. Dit overigens om allerlei niet ter zake doende redenen. Wat zou dan de ‘echte’ onderliggende reden zijn, waarom herstellers hun geleverde kwaliteit niet willen borgen? Waarom blijven bedrijven zich nog altijd bewust afzetten tegen borging van reparatiekwaliteit? Of dat nu Hiqure heet of een andere term? Ik vind dat op zijn zachtst gezegd heel erg bijzonder. Wat houdt de herstellers tegen, om helderheid te verschaffen ten aanzien van het herstel op de voorgeschreven wijze? Als die Boeing naar beneden komt dan hoeft de schadehersteller in ieder geval niet te vrezen voor aansprakelijkheid als gevolg van een ondeugdelijke reparatie.