De ’56-er Ford Anglia 100E van Fedor van der Wolf (31) kraakt, piept, schuurt, rammelt, ratelt, trilt en schudt. Bovendien is het plaatwerk verre van puntgaaf en lijkt het interieur ternauwernood een schuurbrand te hebben doorstaan. Maakt ’t Fordje misschien onderdeel uit van de Rat Look-scene? Geenszins. Fedor is simpelweg gek op zijn ‘bolhoedje’ zoals hij is. “Ik kan ‘m wel nieuw maken, maar dan is ‘ie niet mooi meer.”

Een stoere jonge vent in zo’n iel en schattig autootje uit de tijd van zijn grootouders. Het lijkt misschien een merkwaardige combinatie maar liefde maakt klaarblijkelijk écht blind. Fedor vertelt hoe het precies zit en zo komt. “Mijn liefde voor oude Fords is begonnen met een Taunus 17m. Die was oud, had stuurversnelling en een bank voorin. Ik vond ‘m alleen niet oud genoeg. Sowieso was ‘ie niet apk-vrij en daar was ik stiekem wel naar op zoek. In Appingedam kwam ik terecht, daar stond veel leuk spul, maar toen ik dit ‘zijkleppertje’ zag was ik verkocht. Een auto van toen bijna zestig jaar oud voor 2000 euro, daar stond mijn naam op. Of ‘ie liep wist ik niet eens. Er zat geen accu in, maar dat vond ik bijzaak. Voor 100 euro heeft de verkoper ‘m ook nog naar mijn huis gebracht, daar was ‘ie zes uur voor onderweg!”

Daily driver

“De auto heeft eerst een tijdje bij Ford Ardea, mijn toenmalige werkgever, in de garage gestaan. Iedereen kwam er direct op af, want voor klanten was het een echte eye catcher. Toen ik tijd had heb ik een nieuwe accu geplaatst en hij sloeg direct aan. Rijden ging nog niet echt, want de remmen deden het niet goed; de ene keer trok ‘ie helemaal naar links, de keer erna helemaal naar rechts. Redelijk onvoorspelbaar ja. Dus heb ik alles uit elkaar geschroefd en overal onderdelen vandaan gehaald. Naar verloop van tijd weet je waar je de spulletjes moet zoeken, ik kwam telkens vooral in Engeland uit. Daar kun je alles vinden, tot en met het kleinste boutje. Verschillende keren heb ik remmen besteld en telkens paste het niet. Dat heb ik inmiddels zelf opgelost door schijfremmen te monteren. De Anglia 105E – die met dat teruglopende achterruitje – is nagenoeg identiek dus daar wilde ik de veerpoten en schijven van gebruiken. Ook dat paste niet. Uiteindelijk heb ik het geheel passend gekregen, maar daarvoor moesten er ook andere draagarmen onder. Maar ja, toen gingen de wielen er weer niet onder.  

‘Hij haalt max 90 km/h en dan lijkt het of je opstijgt’

  Inmiddels is het mijn daily driver en geniet ik van alle eindjes die ik ermee rijdt. Het zijn vooral korte stukkies, want met drie versnellingen is rijden natuurlijk een klein drama. Hij haalt max 90 km/u en dan lijkt het of je opstijgt. Lekkerder rijdt ‘ie bij 60 km. Van de winter ga ik er een andere versnellingsbak onder zetten, die van een 105E, dan heb ik één versnelling extra en dat ga ik merken hoor. Vanzelfsprekend heb ik ontzettend veel aanspraak met de Anglia, vooral ouderen komen op me af. Of ze foto’s mogen maken. Van mij wel. Dat doen ze zelfs als ‘ie voor het huis geparkeerd staat. Hij is geliefd bij jong en oud. Letterlijk, want mijn peuterdochter is er ook gek op. Eigenlijk staat ‘ie hier voor het huis nooit op slot. Niemand weet sowieso hoe je ‘m moet starten, dus meenemen is geen optie. Mijn dochter gaat er zelf heen, kan dan net bij de klink en dan gaat ze zitten. Ooit was ik trouwens van plan ‘m te verkopen, maar daar heeft mijn vriendin meteen een stokje voor gestoken. Dat vond ze een heel slecht plan. Ik eigenlijk ook. Het lijkt me geweldig als ik ‘m nog heb als ‘ie 100 jaar wordt. Dan ben ik zelf ook bejaard, maar het moet kunnen.”

‘Doe maar sedan’

“Zo’n gescheurde bestuurdersstoel of achterbank laat ik lekker. De vulling van mijn stoel is compleet weg, het schuim is verpulverd en ik zit op stalen veren. Ik kan zo’n bank wel nieuw maken, maar dan is ‘ie niet mooi meer. Snap je wat ik bedoel? Het is gewoon ontzettend leuk om mee te rijden, ook al moet ik ’s winters krabben aan de bínnenkant. Kwestie van een nieuwe voorruitrubber. Geniaal vind ik het gordijntje dat ik met een kettinkje van binnenuit kan laten zakken voor de radiator. Zo komt de motor sneller op temperatuur, met koud weer heb je namelijk genoeg rijwindkoeling. Oh ja, het kacheltje was een optie. De auto is ooit afgeleverd aan zijn eerste eigenaar in Zweden, dat zal er wel mee te maken hebben. Wat ook leuk was, was het RDW-bezoek. Toen kwam ik er achter dat het chassisnummer maar zes cijfers telt. Ze vroegen of het een sedan of coupé is. Ik zei: ‘Ach, doe maar sedan’. Geweldig toch? En wat de km-stand is. Hmmm, de teller gaat maar tot 9999 km. Hij kan dus 6, 8 of 10 keer rond zijn geweest, zeg het maar. Dat zijn mooie dingen met zo’n oude auto.”

BINNEN KANTOORUREN “Sinds één jaar werk ik na acht jaar Ardea, bij autobedrijf De Wit in Krimpen aan den IJssel. We werken met een team van vier man. Ik ben er eerste monteur en sinds het begin van dit jaar heb ik mijn papieren voor apk-keurmeester. Nu doe ik dus alles want we zijn een universeel autobedrijf. En ja, zodra er aan oudere auto’s gewerkt moet worden, dan wijst iedereen meteen in mijn richting. Dat vind ik ook wel het leukste om te doen.”