Het huis van monteur Gerrit Hillen in het Limburgse Reuver is niet bepaald gemakkelijk over het hoofd te zien. Pal voor de hoekwoning prijkt een metershoog vrijheidsbeeld en aan de zijkant hangen twee enorme doeken; eentje met een foto van Route 66 en op de andere prijkt Gerrits trots: de zes meter lange Cadillac.
Met een onvervalst Limburgs accent steekt Gerrit van wal zodra we plaats hebben genomen in zijn woonkamer die zó uit een Amerikaanse tv-serie lijkt te komen. “De Rock ’n roll-vereniging in het dorp waar ik vandaan kom, hield één of twee keer per jaar een meeting met klassieke Amerikaanse auto’s. Eén van de deelnemende auto’s was een Ford Thunderbird Convertible en daarmee gingen we een ritje maken: op een rechte weg met 170 km/h. Voor mij als 14-jarig jochie was dit natuurlijk een enorme belevenis. Het grommen van die V8-motor en de snelheid waren zeer indrukwekkend, dus ik was helemaal blij die dag. Daar is de passie voor mij wel begonnen.”
Vrij en verlost
“Zodra het kon en mocht wilde ik ook dolgraag een Amerikaan, alleen was dat financieel niet haalbaar. Later wel gelukkig. Ik begon met een Dodge 600, maar dat was meer een youngtimer. Hierna kocht ik, op de kop af 25 jaar geleden, deze Cadillac Sedan de Ville uit 1962. Het is een four window, voor de liefhebbers. Het is bovendien een behoorlijk luxe uitvoering, bijna alle opties zijn aanwezig, op de cruise control na. Vreemd hè? Hij is in Amerika overgespoten en voor die maatstaven is het heel behoorlijk gedaan. Ik heb ‘m zelf nooit gerestaureerd, alleen goed onderhouden.”
‘Vaste luisteraars uit Canada, een man en vrouw, slaan werkelijk geen aflevering over’
Gerrit is altijd al liefhebber van Amerika geweest. “Vooral van de jaren ’50, ’60 en ’70. De liefde is er langzaam ingeslopen. Daar komt bij, die periode staat voor mij als een tijdperk waarin het weer beter ging met de wereld. De vrijheid kwam op, voor vrouwen en voor de jeugd; de economie werd beter en de zorgen werden minder. Amerika is daar voor mij het grote voorbeeld van. Ik woonde destijds alleen en ik dacht: Nu doe ik het eens precies zoals ik het wil. Ik voelde me vrij, ik was verlost. Daarom staat het vrijheidsbeeld ook zo pontificaal voor mijn huis. Het is misschien niet ieders meug, maar ik word er persoonlijk blij en gelukkig van en daar gaat het om.”
Muziek verbindt
Zijn sixties Seeburg Phonojet jukebox is het pronkstuk in de woonkamer van Gerrit. Hij vervolgt: “Muziek is mijn hobby, mijn passie. Muziek is mijn lach en mijn traan. Muziek verbindt. In de coronatijd had je helemaal niks en toen wilde ik mijn plezier, muziek dus, maar wat graag met anderen delen. Dus heb ik mijn jukebox aangezet en dat ben ik met mijn telefoon gaan streamen op Facebook. Inmiddels heb ik zomaar 600 luisteraars/kijkers van over de hele wereld. Ik kreeg en krijg er ontzettend veel mooie en positieve reacties op. Jukebox Time heb ik het genoemd en ik stream tweemaal in de week, na mijn werk. Mensen keken er in coronatijd echt naar uit en ze zagen het als een geluksmomentje van hun dag. Hoe mooi is dat? Ik heb hartverscheurende verhalen gehoord van mensen die in een isolement zaten. Mensen die uit het leven wilden stappen, het leven niet meer zagen zitten en door Jukebox Time weer een strohalm hadden en het leven weer aan konden. Ook heb ik luisteraars uit Canada, een man en vrouw, die luisteren altijd, ze slaan werkelijk geen aflevering over. Dit soort verhalen geven mij een extra stimulans om ermee door te gaan.”
Fanatisme
“De singletjes die ik afspeel in de jukebox krijg ik, maar ik koop ze ook zelf. Het eerste nummer dat over de jukebox gaat is trouwens van Gene Pitney: ‘If I didn’t have a dime (to play the jukebox)’. Dit nummer wilde ik per se hebben en ik vond het in – waar anders – Amerika. Alleen de verzendkosten bedroegen al 35 euro, maar mijn fanatisme overwint het op zo’n moment van het verstand! Tijdens mijn streams geef ik de luisteraars in het Limburgs wat leuke achtergrondinformatie en natuurlijk mag ook een gezonde dosis humor niet ontbreken. Afgelopen 1 mei heb ik nog een Jukebox Time-fandag georganiseerd in Reuver. En iedere eerste zondag van september organiseer ik steevast het Classic USA Car Treffen, ook hier in Reuver. Dit jaar wordt de vijftiende editie. Deze dag is bedoeld voor liefhebbers van Amerikaanse auto’s tot 1978. Het is inmiddels uitgegroeid tot een serieus event, de laatste keer hadden we zelfs 600 deelnemende auto’s. Jaja, ik zorg wel dat ik naast mijn werk genoeg om handen heb, hoor.”
