Het is begin februari. Mijn kleinzoon van bijna vier zit samen met een even oud vriendinnetje met Lego te spelen. Ze hebben een restaurant gebouwd, een onderdeel van Lego Friends, waar politie- en brandweermannen, ninja’s, Spiderman, de Hulk en een scala aan andere Legofiguren, inclusief enkele dinosauriërs uit Jurassic Park, als klant fungeren. Ze staan in een lange rij, zo’n veertig in getal, te wachten tot ze mogen kiezen uit een hotdog of een pizza.
Terwijl ik naar het schouwspel zit te kijken, maak ik de beide kinderen een complimentje hoe mooi en precies ze de rij hebben opgesteld. “Dat moet van die meneer op de televisie”, zeggen ze, om daarna een Legoblok voor het restaurant te zetten en tegen de rij poppetjes te vertellen dat ze dicht zijn . Lachend worden de Legofiguren omgegooid. “Je mag er lekker niet in!” Moet ook van die meneer op de televisie. Mark Rutte blijkt ook doorgedrongen in de belevingswereld van vierjarigen en zijn invloed reikt zelfs tot in Legoland.
Het nieuwe normaal?
Het speelplezier van die twee kinderen is een voorbeeld van hoe snel gedragsverandering een permanent karakter kan krijgen. Die vierjarigen pakken wat ons als volwassenen verplicht wordt op en zien dat als normaal. Nietsvermoedende hummels integreren zonder enige dwang de maatschappelijke veranderingen in hun eigen speelveld, alleen maar door te luisteren en te kijken naar wat wij doen, zonder onze emoties, want wij vinden het natuurlijk abnormaal. Of moet ik zeggen: het nieuwe normaal?
Momenteel is de vraag bij directeuren, ondernemers, managers, analisten, economen en politici of de coronamaatregelen uit 2020 bij volwassenen tot een langere of zelfs permanente verandering van het gedrag zullen leiden. En belangrijker: op welke wijze het verdienmodel daaraan aangepast moet worden. Gaan we weer massaal op vakantie? Eten we weer buitenshuis? Omhelzen en zoenen we weer iedereen als begroeting? Gaan we weer congressen en beurzen bezoeken? Blijven we in dezelfde mate thuiswerken? Gaan we weer kilometers vreten, of blijven Zoom en Teams onderdeel van de zakelijke communicatie? Over ieder onderwerp ventileren gerenommeerde wetenschappers haaks op elkaar staande visies. Wie gelijk krijgt? De tijd zal het ons leren.
Ik kies voor het oude normaal, waarbij ik dankzij de crisis wel een aantal nieuwe competenties heb verworven. Net als die twee vierjarige Legobouwers.
0 reacties
Mooi geschreven, Jos. Indrukwekkend en iets om bij stil te blijven staan.
Het oude normaal hoeft wat mij betreft niet helemaal meer terug te komen, op sociaal vlak zoals beurzen, cafebezoek, uit eten ,concerten ,sport en omgang met elkaar wel natuurlijk, maar t.a.v. het vele vliegen (budgettickets), kilometervreten en forensenverkeer per auto mag het wat mij betreft zo blijven zoals nu.
Het scheelt in de uitbreiding van het wegennet , minder grote kantorenparken (thuiswerken) waardoor meer plaats voor natuur,en het klimaatakkoord is gemakkelijk haalbaar ,merk gewoon dat de lucht frisser is , de bouwsector zou er iets mee kunnen doen, nieuwe huizen bouwen maar dan met een “thuiskantoor” bijvoorbeeld.
Heb een beetje het idee dat politiek den Haag wat dat aangaat in een spagaat zit tussen economie en milieu , zeker nu dat milieuaspect niet te sturen is (zoals de 100 km/u regel) ,er rijden toch al veel minder auto,s dus die regel kan net zo goed teruggedraaid worden en de economie door corona zowieso in een neergang zit ,zo heb je als premier het begrotingstekort weggewerkt, en zo heb je een jaar later ineens een staatsschuld richting 400 miljard euro.
Ben nog benieuwd op wiens bord dat terecht gaat komen ivm het wegwerken ervan.