Ik ben een relatieve buitenstaander in de schadebranche. Weliswaar doen we in Aumacon-verband onderzoek naar de omvang en belangrijkste spelers in schadeland, maar we zijn gewoon meer thuis in de auto-retail. Ik vind het echter wel erg boeiend om de branche te zien omgaan met de uitdagingen die er zijn en komen. Soms vind ik er wat van.

De toenemende complexiteit van de auto’s, hybrides die je niet zomaar uit elkaar kan halen en weer in elkaar kan zetten, nieuwe materialen zoals aluminium en composieten, toenemende elektronica in auto’s. Mede door al die elektronica die voor een flink deel ook zorgt voor veiligheid is de vraag naar schadeherstel dalend. Aan de andere kant zorgt diezelfde complexiteit ervoor dat er meer moet worden geïnvesteerd in kennis en uitrusting om diezelfde auto’s weer te repareren. Zeg maar: hogere standards. Merkenspecialismen zijn sterk in opkomst, eigenlijk kan je bijna niet meer zonder. Focwa heeft Hiqure als generiek merkenspecialisme bedacht. Dit kwaliteitscertificaat gaat er immers vanuit dat je de auto repareert volgens de specificaties van de fabrikant. Het (premium)merk op de bijeenkomst was overigens niet erg onder de indruk van Hiqure. Een krimpende markt met hogere standards. Met lagere marges vanwege een hoge mate van sturing. En dus een teveel aan schadebedrijven. Een van de sprekers op de bijeenkomst ‘Deuken in de schadebranche‘ van Automotive Insiders rekende voor dat we ruim eenderde te veel herstellers hebben in Nederland. Een andere spreker gaf aan dat een exit ook een strategie kan zijn als je in de knoop komt met het rendement. In gedachten dwaalde ik af naar het jaar 1998. Toen maakten William Smit en Wieger de Bruin een rapport voor de toenmalige NDA: De erfenis voorbij. Zij voorspelden aan de hand van een aantal trends dat er voor veel dealers geen plaats meer is. Die trends waren: hogere kosten voor het dealerbedrijf, een markt die krimpende trekken vertoonde door langere onderhoudsintervallen en betere kwaliteit van de auto’s, nieuwe mobiliteitsconcepten. Fabrikanten en importeurs zijn hierop ingehaakt door de netwerken te gaan indikken. Soms door ingrijpende reorganisaties (Renault) en soms door de markt zijn werking te laten doen (Toyota). Het netwerk van autodealers is nog steeds aan het concentreren. Efficiency door schaalvergroting. Plattelandsdealers zijn er nauwelijks meer. Het spook van waardeloze pensioenpanden is alom aanwezig. De gelijkenis tussen dealers en schadebedrijven is opvallend. Hoge standards, krimpende markt, hogere kosten, lagere marges, pensioenpanden en een sterke sturing. Gelijkenis is ook een veel te trage sanering. Er moeten minder aanbieders komen, maar mijn buurman moet exit, niet ik. Het verschil is dat niet iedereen franchisenemer is, zoals bij de dealerorganisaties. Ik voorspel u dat de sanering in de schadebranche ook traag zal verlopen. Niemand heeft er baat bij het voortouw te nemen, of het moet een schadeketen met visie zijn. Maar zelfs dan: een franchise opzeggen betekent bijna nooit sluiting en dus een concurrent erbij. De markt doet zijn werk en de blijvers houden last van de afvallers to be met lage kosten en een pensioenpand. Blijvers: concentreer je op een haalbare strategie en laat de beschouwingen over de markt maar aan de consultants over. De branche blijft onder druk.