Als deze column op uw deurmat valt, ben ik waarschijnlijk net mijn koffer aan het uitpakken. Terug van onze vakantie op het Griekse eiland Rhodos, in ons favoriete hotel Mikripoli. Mijn vrouw en ik (onze dochters gaan tegenwoordig hun eigen weg) komen er al een jaar of tien. We zijn loyale klanten geworden, om meerdere redenen overigens.
We zijn altijd verzekerd van mooi weer, prima eten, lekkere wijn en sterkere zaken, prachtig zwembad, geen Russen, overdag en ’s avonds entertainment, maar bovenal heel aardige mensen die weten hoe je klanten moet plezieren. En heel belangrijk: geen gezeur over de economie. Even ondergedoken in een bijna utopische wereld van zon en geneugten. Een kleine, zelfs platte wereld, die zich veertien dagen beperkt tot de driehoek: kamer, restaurantbar en zwembad. Een soort Bermuda driehoek waarin we verdwijnen, in positieve zin natuurlijk.
Na al die jaren ken ik Rhodos alleen van de ansichtkaarten in het hotelwinkeltje. Wellicht gruwt u van zo’n statische vakantie, maar gelukkig zijn er genoeg plekken op deze aardbol waar u andere dingen kunt gaan doen. Ik respecteer alle wandelaars en fietsers die hun welverdiende rust juist erg actief doorbrengen. Zij gaan eerst flink afzien en dan genieten van een goed diner. Ik begin en eindig de dag met lekker eten. Niks afzien, lekker onderuit met een paar goede boeken. Alles inclusief.
Ik waardeer Mikripoli vooral door de all inclusive-formule. Voorheen had ik de indruk dat het om iets heel massaals ging met duizenden toeristen op een kluitje. Eerst had ik er dan ook een onwennig gevoel bij. Maar het is prima voor elkaar, ook al ben je wel een beetje gebonden. Je gaat niet naar een nabijgelegen dorpje om te eten, want je hebt tenslotte voor all inclusive betaald. Overigens is ons hotel een stuk kleinschaliger, ondanks de ‘alles voor elkaar-formule’. Ik ben het totaalconcept steeds meer gaan omarmen. Sterker nog: ik ben er aan verslaafd geraakt en vind het wel wat om als klant van ’s morgens vroeg tot middernacht verwend te worden. Ik ben een all inclusive junky. Dat geef ik grif toe.
Tijdens die veertien dagen vraag ik me steeds af hoe het zou zijn als klanten van autobedrijven zo’n gevoel krijgen in de showroom of werkplaats. Dat autobezitters niet met een tandarts-, maar Mikripoli-gevoel een autobedrijf bezoeken. Dat gevoel overbrengen wordt ons door telematica steeds makkelijker gemaakt. We leven straks in een connected wereld waarin de auto voor ons denkt. Ik ben ervan overtuigd dat deze moderne klant vanzelf loyaal wordt aan het grote gemak van een all inclusive mobiliteitsconcept.
De auto wordt het verlengde van de smartphone en is minder een merk, maar een vervoermiddel. Via tablet of smartphone bepaalt een app welk autobedrijf wordt bezocht. Wie het beste all inclusive-gevoel biedt, heeft de klant te pakken. Van dit vooruitzicht gruwen vast veel branchegenoten. Zij willen autofanaat blijven, maar hun klanten zouden de totaalformule wel eens kunnen gaan waarderen. Bij de concurrent dan welteverstaan.
