Rob Stokman (56 jaar, eigenaar van garagebedrijf Stokman in Noordwijk) is sinds dertig jaar één van de 1300 vrijwilligers van de Koninklijke Nederlandse Redding Maatschappij (KNRM). Eerst op zee, maar sinds vorig jaar is hij bestuurder van een Unimog-truck in de duinen en op het strand. “Ik ben 24 uur per dag en 365 dagen per jaar oproepbaar.”
Noordwijk is de plek waar Rob is geboren en getogen. Zijn opa bestierde in het verleden een hotel dat pal tegenover het KNRM-gebouw was gelegen. “Ik werkte in dat hotel. Als de KNRM groepen had hadden ze extra spullen nodig; tafels, stoelen, grote kannen met koffie. Dat kwam ik ze brengen. Na een jaar of wat vroegen ze of ik vrijwilliger wilde worden bij de KNRM. Bedenk je, dat was nog in de tijd dat ze met een houten reddingsboot voeren die net zo snel was als iemand die flink doorwandelt!”
Unimog
“Het leek me wel wat dus al snel ging ik het ‘traject’ in. Ik hoor je denken: het traject? Maar dat heb je toch zo onder de knie? Mooi niet dus. Kijk, maximaal heb je hier in Noordwijk zo’n 55 meldingen per jaar, dat zijn er niet bijzonder veel. Bovendien ben je er niet altijd bij als er wordt uitgerukt dus de keren dat je een alarm meemaakt is gemiddeld minder dan eens per week. Daarom heb je drie tot vier jaar aan training nodig om volwaardig KNRM’er te worden. Mijn drijfveer? Het is vooral erg leuk en gezellig. Klaar. Nou ja, het feit dat je er kunt zijn voor mensen speelt natuurlijk ook mee. Ik voer altijd, ik was een zogenaamde opstapper, maar toen ik 55 jaar werd, ben ik overgestapt op de truck.” Breed grijnzend: “Ik kan inmiddels best aardig met de Unimog overweg, al zeg ik het zelf.”
Tekort aan vrijwilligers
“Eigen baas zijn met je bedrijf in Noordwijk, dat is ideaal voor een KNRM’er. Ik laat echt álles vallen op het moment dat er een oproep binnenkomt. Dat kan ook niet anders, je kunt onmogelijk te laat komen. In mijn garage werken we met twee tot vier man, afhankelijk van de drukte, maar zodra de pieper gaat is Rob weg. Dat weten ze allemaal. Het is drie minuten rijden naar het boothuis van de KNRM, afhankelijk van het verkeer. Noordwijk kan bij mooi weer en dus veel toeristen best frustrerend zijn. Soms zijn het dan vier minuten. En ik vaar ook nog wel mee hoor. Als de pieper gaat en er zijn geen manschappen, dan stap ik gewoon in. In Noordwijk hebben we momenteel zo’n 23 man en is er een chronisch tekort aan mensen. Da’s een probleem bij alle vrijwilligersorganisaties hoor. Bij het Rode Kruis, bij de dierenopvang, het is overal hetzelfde liedje. Mensen hebben tegenwoordig andere dingen aan hun hoofd. Kijk maar naar de tweeverdieners; de vrouw werkt, dus de man moet bij de kinderen blijven.”
EHBO-oefeningen
“Ik ben 24 uur per dag en 365 dagen per jaar oproepbaar. Nee, dat geeft geen onrust. Hij gaat als ‘ie gaat, zo simpel is het. Ik blijf er niet voor thuis en als ik ver weg zit, is het jammer, dan pakt een ander het van me over. Leuk vind ik het niet, je wilt er als KNRM’er namelijk gewoon bij zijn. Je moet het zo zien: ik bestuur de ambulance van het strand en de duinen. In totaal hebben we in Noordwijk 13,5 kilometer aan strand, maar ook het hele duingebied hoort er nog bij. Wij brengen de patiënt met de truck van het strand of uit de duinen naar de ambulance.
Die wacht bij een zogenaamd AOP, een Ambulance Ophaal Punt.”
‘Het meest rukken we uit voor mensen die van het paard of met de mountainbike zijn gevallen.’
Daar zijn er meerdere van in Noordwijk. “Daar stappen de ambulancemedewerkers in mijn truck en rijden we naar het strand. Wij helpen soms ook mee, we hebben een zwaardere EHBO dan normaal. Sterker nog, we hebben wel elf keer per jaar EHBO-oefeningen. Het meest rukken we uit voor mensen die van het paard of met de mountainbike zijn gevallen. Maar het kan van alles zijn, we hebben ook met lijken van doen; zelfdoding of mensen die een hartaanval krijgen in hun strandstoel. Dat hoort er helaas allemaal bij. Tja, het is altijd maar weer zien wat je ter plekke aantreft.”
Motorkapoverleg
“Met deze Unimog kom ik bijna overal. Het is een ex-legerauto uit het Duitse leger. Wij hebben ‘m hier compleet aangepast en opgebouwd. Oersterk en ontzettend degelijk, zo kun je ‘m nog het beste omschrijven. Een werkpaard dat we hier echt nodig hebben. Met minder kom ik nu eenmaal niet weg. De bodemvrijheid heb je nodig, maar ook de ruimte achterin. Er kan een patiënt in en daarnaast nog wel tien man. Het moeilijkste is en blijft plaatsbepaling van de patiënt in ons uitgestrekte gebied. Vaak wordt een boswachter ‘meegepiept’ omdat hij het duingebied als zijn broekzak kent. Met meerdere partijen hebben we altijd even een motorkapoverleg, dat is een term die bij de politie vandaan komt. We staan dan kort bij elkaar en overleggen wie wat doet en wie waar heen gaat. Ook maken we complete scenario’s en bootsen een ramp na waar we dan mee oefenen. Er is dan bijvoorbeeld een vliegtuig neergestort of een paraglider verongelukt. Oh ja, verwar ons alsjeblieft niet met de Reddingsbrigade, dat gebeurt namelijk veel te vaak. Simpel gezegd: zij zijn er voor de pleister en het vermiste kind, wij ontfermen ons over alle liggende patiënten.”
BINNEN KANTOORUREN
“Ruim twintig jaar geleden heb ik ons bedrijfspand zelf laten neerzetten en eigenhandig ingericht. We zijn een universeel garagebedrijf, we zijn nergens bij aangesloten en trekken ons eigen plan. Dat bevalt me prima, kan ik je melden. Sinds een jaar of acht jaar zijn we er het technisch onderhoud van campers bij gaan doen, we hebben ze in alle soorten, maten en prijsklassen. In de loop der jaren hebben we hier een goede naam in opgebouwd. Gemiddeld doen we er zo’n acht in de week. En dan hebben we natuurlijk nog het onderhoud aan personenauto’s.”
