Als vijfjarig jochie kwam Vincent Bilanovic (30) voetballen bij BWO Hengelo. Niet wetende dat hij er een kwart eeuw later in de hoogste klasse zou spelen. In de jaren ertussen speelde Vincent overal en nergens. Hij was, naar eigen zeggen, een voetbalnomade die telkens zoekende was.

Tot het betaalde wist Vincent het nooit te schoppen. “Dan had ik harder moeten trainen of meer talent moeten hebben. Of misschien wel allebei.” Bij BWO is het allemaal begonnen. Onschuldig rende de getalenteerde Hengeloënaar met Kroatisch bloed de grasmat over en voor hij er erg in had, had hij een aantal jeugdelftallen doorlopen. Vincent vertelt: “Op een goed moment werd ik gebeld door Heracles in Almelo, of ik wilde komen spelen bij ze. Dat heb ik een jaar gedaan. Maar goed, het leven van mij als veertienjarige bestond uit school (met een hele grote rugtas) en ik moest wennen aan de nieuwe schoolfase. Slapen, eten, opgehaald worden door een busje, voetballen, terug in de bus, slapen, eten en ga zo maar door. Eerlijk? Vier keer in de week trainen vond ik best pittig. Dat deed ik een jaar lang en ik speelde halve wedstrijden omdat er nog een spits was in ons team. Na dat jaar dacht ik: dit kan ik niet. Dit wil ik niet. Ik vond het heel moeilijk, want ik speelde op een prachtig niveau. Maar ja, al mijn vriendjes deden leuke dingen met elkaar en ik wist: hier ga ik niet gelukkig van worden.”

Hoogste amateurniveau

“Vervolgens ben ik hier bij BWO Hengelo teruggekomen en ik heb de rest van de jeugdelftallen doorlopen. Daarna heb ik een jaar in het eerste gespeeld, maar toen we eenmaal kampioen waren, werd ik gebeld door HSC uit Haaksbergen”, aldus Vincent. “Dat was toentertijd een hoofdklasse, het hoogste amateurniveau was op zondag, dus daar ben ik heen gegaan. In totaal heb ik daar twee jaar gespeeld. Toen: een liesbreuk. En wat krijg je dan, je loopt iets achter op de rest. Ik besloot om een stapje terug te doen in de hoop er snel weer twee vooruit te zetten. Dat deed ik in Denekamp bij DOS. Dat ging heel goed; ik speelde zo’n vijfentwintig keer en toen belde DETO uit Vriezenveen. Zij begonnen in de eerste klasse en binnen drie jaar promoveerden we zelfs naar de topklasse. Dat was prachtig, want toen speelde ik topklasse op het hoogste amateurniveau van Nederland op zaterdag. Een jaar of zesentwintig was ik en het was een fantastische tijd waar ik met veel plezier op terugkijk. Dáár gebeurde het immers, ik vond het gaaf om mee te maken. Helaas gingen we er op de kop uit, we konden het niveau net niet bijbenen. Als nomade heb ik vervolgens een aantal clubs gehad. Na vier jaar DETO ging ik naar Glanerbrug. Ik heb daar maar een half jaar gespeeld, want ze werden failliet verklaard. De telefoon ging weer. Go Ahead Kampen aan de lijn. Ze wilden me hebben. Tja, da’s toch een uurtje rijden vanuit Hengelo. Maar goed, ik was jong en fit, dus dat moest kunnen. Ik trainde met de jongens mee en dacht: ja, dit is het gewoon.”

Fris als een hoentje

“Maar je weet, de bal is rond en ik raakte flink geblesseerd aan mijn knie. Daarom besloot ik terug te gaan naar DETO om te revalideren. Maar goed, het was de tijd van de crisis en als je kijkt wat er vroeger financieel aan onkostenvergoeding tegenover stond en hoe dat later was, dan waren die verschillen best aanzienlijk. Bovendien kreeg ik een fulltime baan bij Evenementenhal, dus mijn leven zag er wel even anders uit nu. Ik heb een goed gesprek gehad met de trainer hier, want BWO Hengelo zat behoorlijk in de lift. Er was een hele jonge, goede lichting die van de vierde naar de derde klas promoveerde. Dat besloot ik te gaan doen.”

 

‘Nu denk ik wel eens: volgens mij heb ik de doos nog om de schoenen zitten, zo slecht gaat het dan.’

  Afgelopen seizoen verloren ze hier in een beslissingswedstrijd na penalty’s, promotie naar de eerste klas. “Kortom, we hadden bijna het onmogelijke kunnen presteren, maar het gebeurde niet. Ik ben op het goede moment ingestapt. Natuurlijk had ik langer op het hogere niveau willen spelen, maar het gaat zoals het gaat. Je hebt niet alles zelf in de hand. En sowieso, wanneer je werkt vreet je lichaam veel energie. Als student is het allemaal een stuk gemakkelijker. Dan blijf je lekker lang in je bed liggen, je chillt wat op de bank, je sport en je gaat nog eens drie uurtjes naar school. Tja, dan sta je zo fris als een hoentje op. Ik kon lopen als een dolle. Nu denk ik wel eens: volgens mij heb ik de doos nog om de schoenen zitten, of ik heb ze vergeten mee te nemen, want zo slecht gaat het.”

Gek van voetbal

“Er lol in hebben, dat is het belangrijkste. De kans dat je doordringt tot het betaalde voetbal is gewoon erg klein. Ik denk dat de topklasse mijn plafond was. Uiteindelijk kom je allemaal terecht waar je hoort. In mijn geval was dat een paar jaar in de top van het amateurvoetbal, daar heb ik dan ook een fantastische tijd gehad. Zo lang ik fit ben blijf ik hier lekker voetballen. De cirkel is mooi rond wat mij betreft, ik ben hier bij BWO als jochie begonnen en nu speel ik er weer. Op zich heb ik wel de ambitie om ooit als trainer ooit aan de slag te gaan, de papieren heb ik bijna allemaal op zak. Momenteel kan ik het niet combineren met mijn werk, maar over een paar jaar is dat misschien heel anders. Ik ben gewoon helemaal gek van voetbal. Hoe erg? Nou, van de zomer was ik bij de EK-wedstrijd Kroatië-Turkije. Dan rijd ik gerust naar Parijs toe om die wedstrijd mee te pikken. Dát heb ik voor de sport over. En dan maandag op het werk: Wat heb je gedaan het weekend? Och, ik ben even naar Parijs geweest voor een voetbalwedstrijd. Geweldig toch?”

BINNEN KANTOORUREN “Evenementenhal is verantwoordelijk voor ruim veertig titels in Nederland: in Hardenberg, Gorinchem en Venray. Ik ben verantwoordelijk voor de Transport Compleet- en Auto Professioneel-beurzen. Als key-accountmanager houd ik me bezig met de grotere klanten, dat doen we in een team van drie collega’s. Het is de bedoeling dat we die beurzen tweemaal per jaar organiseren, een keer in Hardenberg en een keer in Gorinchem en dat we ze vol krijgen en dat gaat gelukkig erg goed.”