Wanneer iemand zelfs zijn dochter vernoemt naar zijn favoriete auto, dan moet de liefde wel extreem diep zitten. Martin Vriens (48) is al sinds zijn pubertijd bezeten van de Borgward Isabella Coupé, de auto speelt dan ook een voorname rol in zijn leven. “Iedere keer als ik in mijn schuur kom klussen, dan geef ik haar een aaitje en zeg ik: ‘Ik laat je niet in de steek.”

Zijn eerste auto kocht Martin toen hij 16 jaar oud was, in Duitsland. Brommers en motorfietsen vond hij al niet meer interessant. “Alles ging heimelijk, want een rijbewijs had ik niet. Toch reed ik die appelgroene Kever terug naar huis, de grens over, met alle spanningen die daarbij hoorden. Die auto verkocht ik met een flinke winst en toen had ik de smaak goed te pakken. Ik zat op een goudmijn. Dus ging ik er de maanden daarna gewoon mee door; mét de kentekenplaten van mijn vaders auto onder de arm. Tot mijn vader op een dag de vraag kreeg waarom zijn auto op zondag altijd zonder kentekenplaten staat. Inmiddels was ik zeventien en ik kan je vertellen, hier had ik geen vrienden mee gemaakt…”

Compleet vergeten

“Van huis uit heb ik de liefde voor de auto niet meegekregen, die borrelde op. Op mijn vijftiende zag ik mijn eerste liefde: als een zwart zwaantje stond daar, tussen een zwikje Amerikanen, een Borgward Isabella Coupé. Paars, en ‘gespoten met de kwast’. Het was serieus spontane verliefdheid wat ik voelde. Dit was ‘r. Het gevoel van toen kan ik nóg oproepen, overigens is het nooit weggegaan. Ik bleef wat doen in de autohandel, mede dankzij een lid van de Borgward Club, die mij voor een appel en een ei hielp met auto’s zoeken. Deze man, een zonderlinge notaris met te veel geld en tijd, belde me op een goed moment op en zei: ‘Martin, zoek je er nog steeds één?’. Natuurlijk wist ik precies wat hij bedoelde.”  

‘ Al die jaren nietsdoen en stilstaan heeft de Isabella bepaald geen goed gedaan. Ik heb haar verwaarloosd…’

  “Wat bleek, zijn vader had vroeger een grote fabriek gehad die al twintig jaar leeg stond. De grond waarop die fabriek stond was verkocht en toen de fabriek werd afgebroken vonden ze in één van die enorme grote hallen… een compleet vergeten Isabella Coupé! Ze stond pal in een straal zonlicht die door een gat in het dak tot op de grond scheen. Geloof me, dit was in 1991 voor mij een droom die werkelijkheid werd. Voor 500 Mark was ik de eigenaar van mijn droomauto. Maar goed, zij verkeerde in een erbarmelijke staat. Toch wilde ik haar uitgebreid fotograferen, dus dat deed ik. Een hele reportage maakte ik, zo mooi stond ze daar. Als een verschijning uit de hemel. Bij thuiskomst bleek echter dat er geen rolletje in de camera zat. Een domper, natuurlijk, maar ik zal nooit vergeten hoe prachtig ze daar stond. Dat heb ik voor altijd opgeslagen in de bovenkamer en daar gaat het uiteindelijk om.”

Draaien en persen

Eén jaar is de Borgward Isabella Coupé gebouwd met speciale vinnen op de achterste spatborden en daar is dit er één van. “Kijk zelf, ik heb ze nog wel, maar er is echt heel weinig van over. Inmiddels ben ik voorzichtig begonnen met het bij elkaar sprokkelen van onderdelen. Maar veel zal ik zelf moeten maken, draaien en persen. Met andere woorden: dit is geen projectje dat volgend jaar gereed is. Daarbij komt dat ik samen met een goede vriend nog werk aan mijn Austin-Healey. Overigens mag hij aan die Healey werken, graag zelfs, maar de Isabella is van mij en van mij alleen. Dat is mijn kindje en alleen ik wil aan haar werken. Nu zou je denken dat ik meteen wilde gaan restaureren na de aankoop, maar nee, dat stelde ik uit. Ik wilde eerst de kennis hebben om te kunnen restaureren, ten tweede had ik de middelen nodig om het goed te kunnen doen en tot slot moest ik van mezelf een ruimte hebben waar ik alles kon laten liggen aan het eind van de dag zonder bang te hoeven zijn om dingen kwijt te raken. Ik was net rustig begonnen met demonteren toen ik 2,5 jaar geleden ernstig ziek werd. Inmiddels is mijn situatie stabiel en ben ik weer aan het demonteren geslagen.”

Verwaarloosd

Maar goed, al die jaren nietsdoen en stilstaan heeft de Isabella bepaald geen goed gedaan. “Ik heb haar echt verwaarloosd, en daar heb ik best spijt van. Ze was natuurlijk al niet in een uitmuntende staat toen ik haar vond in die fabriekshal, maar als ik had geweten dat het zo snel zou gaan met die roest, was ik er veel eerder aan begonnen. De brandstoftank is nu gewoon compleet weg en dus niet meer te redden. Toen ik ‘r kocht was die tank roestig maar hij zat nog wel gewoon in elkaar. Roest blijft kruipen hè. Ik zie haar als een stukje cultuur en historie en daar moet je gewoon respectvol mee omgaan. Al was het alleen al dat ik ‘m wil bewaren voor mijn dochters. Ik zeg altijd: op mijn 65ste is ze hoe dan ook klaar!”

BINNEN KANTOORUREN “Idégoned levert automotive producten en diensten. Wij zijn toonaangevend in de ontwikkeling van dagplanborden, sleutellabels, kentekenetuis, plankaarten, kentekenplaathouders en werkorderfoedralen. Als commercieel directeur ben ik verantwoordelijk voor het ontwikkelen en het uitzetten van de business- en salesstrategie met als speerpunt innovatie voor Idégoned. Idégo Tools is zusteronderneming van Idégoned en leverancier van onder andere gereedschap opbergsystemen, werkbanken, beschermmiddelen zoals stoel-, stuur- en versnellingspookhoezen en spatbordbeschermhoezen.”