Als je niet voor me bent, dan ben je tegen me. Je hoort het acteurs nog wel eens roepen op het witte doek, als ze in de clinch raken met iemand die ze als vriend beschouwen. Het is dus zwart of wit: vriend of vijand.
Vergelijkbaar zwart-witdenken zie je tussen andere bloedgroepen. Bijvoorbeeld tussen het kamp merkdealers en de universele garagisten. Sluit de gelederen vooral, geen werk uitbesteden aan het ‘andere kamp’. Het zijn niet mijn woorden, maar die van de criticasters van samenwerkingsidealen: de vijand niet sterken met omzet. Deze criticasters krijgen zelf echter ook kritiek. Er is een groeiende groep die gelooft in samenwerking, juist ook buiten de grenzen van hun eigen bloedgroep.
En die gedachte is verklaarbaar. Of je nu merkdealer bent, of universeel; niemand kan de markt volledig zelfstandig bedienen. In die zin is een onderneming nooit een eiland, je kunt niet zonder klanten en niet zonder leveranciers. Voor merkdealers zijn de universele bedrijven niet alleen concurrenten maar net zo vaak klanten en soms zelfs leverancier. Omgekeerd werkt het precies zo: de universeel koopt bij de omliggende dealers auto’s en onderdelen, veelal in combinatie met een vorm van toegang tot technische informatie en het gebruik van speciaal gereedschap.
Alles pais en vree, toch? Het geschetste scenario voedt universele bedrijven in de gedachte om de hand die hen voedt niet te willen bijten. Vanuit universeel oogpunt zou je kunnen zeggen dat je door bijvoorbeeld Pass-Thru te omarmen de bestaande relatie met bepaalde merkdealers onder druk zou zetten. Vooral niet zelf doen, je bestaande relatie ook wat gunnen. Het risico dat een van beide partijen de samenwerking eenzijdig opzegt is gevoelsmatig te groot. Dat kan financieel vérstrekkende gevolgen hebben.
Ik snap dat, maar ik begrijp het niet helemaal. Zolang het goed gaat, gaat het goed. Nu zijn de werkplaatsen in beide kampen gevuld, we kunnen het toch niet allemaal zelf en dus is het prima zo.
Wat als de drukte in beide ‘zuilen’ afneemt en dus de druk ertussen toeneemt? Zijn we dan ineens weer keiharde concurrenten? We hebben dat in de crisisjaren precies zo zien gebeuren. Samenwerken is prima, maar het bewaken van het eigen technische kunnen, de eigen ervaring is minstens zo belangrijk. Dat is immers het fundament onder de bedrijfstoekomst.
