In Bergen op Zoom barst het traditiegetrouw van de carnavalsorkesten. Het kon dus niet uitblijven of de jonge Peter Wierikx – inmiddels 57 jaar – zou als jonge muzikant óók zo’n carnavalsorkestje beginnen met wat vrienden. “Een jaar of vijftien was ik toen dat idee ontstond. Mijn broer – eveneens trombonist – deed dat ook, dus ik kon en wilde niet achterblijven.”

Al snel werd het wat serieuzer voor Peter, dus hij besloot naar een muziekschool te gaan. Samen met zijn broer. “Daar leerden we nieuwe mensen kennen en vrij snel werden we bij het orkest van de muziekschool gevraagd. Ja, en daar horen natuurlijk optredens bij. Ik herinner me nog goed dat we in de prachtige dierentuin van Antwerpen mochten spelen. Gaandeweg leerden we meer en meer mensen kennen in het wereldje. Kort daarna ben ik dan ook met wat vrienden een jazzorkest begonnen dat naderhand uitgroeide tot een straatorkest. Met elkaar hebben we zo’n vijfentwintig jaar opgetrokken en opgetreden. Je kunt je voorstellen dat we ontzettend veel hebben meegemaakt met elkaar. We hebben zelfs een lp en wat cd’s opgenomen.”

Kracht op de lippen

De trombone is Peter altijd trouw gebleven. “Het begon met simpelweg wat blazen op dat ding. Gewoon maar doen en langzaam ergens komen. Op die muziekschool leerde ik eigenlijk opnieuw en gefatsoeneerd spelen. Later ben ik ook nog in België geweest voor lessen, daar wisten ze namelijk écht wat goed voor me was. Ik moest alles wat ik eerder deed en had geleerd, subiet vergeten. Ademhaling? Was ik nog nooit mee bezig geweest. Ik speelde scheef en mijn ademhaling was superslecht. Ook moest ik de kracht op de lippen beter verdelen. Kortom, er ging een nieuwe wereld voor me open. Inmiddels speel ik al zo’n veertig jaar trombone, maar ik ben nooit uitgeleerd. Waarom ik er zo verslingerd aan ben? Het was vooral de gezelligheid en het samenzijn met vrienden. Overal waar we kwamen zetten we de boel goed op z’n kop met onze ‘The Cultivated Swab Jazz Band’. Ik heb een zolder vol liggen met allerhande knipsels uit die tijd. We waren met een man of veertien; slagwerk, trompet, trombone, klarinet, saxofoon. Natuurlijk werden we beter en beter, maar de lol was altijd het allerbelangrijkste. Ik ben niet iemand met bakken vol muziektalent, ik heb er altijd hard voor moeten studeren. Maar het beviel en bevalt me gewoon erg goed om samen met mensen mooie dingen te maken.”

Werk voor alles

Frankrijk, Engeland, België, noem het op of Peter heeft er gespeeld met zijn muziekvrienden. “Tja, daar werden we voor gevraagd. In Scheveningen herinner ik me een Engelsman die tijdens een jazzfestival zei: ‘Leuk wat jullie doen. Hier is mijn kaartje en kom maar bij ons spelen’. En hup, daar gingen we. Zo ging dat vrij vaak. In die tijd werkte ik al volop en ik moest het er allemaal maar bij zien te doen. Dat was soms behoorlijk pittig om te combineren. Ik ben veel weekenden gewoon niet mee geweest. Mijn werk gaat nu eenmaal voor alles. Ik werkte best veel en dat wisten de bandleden. Maar goed, als we een weekend weg waren geweest, kwam je nou niet echt uitgerust terug, daar kun je je misschien wel iets bij voorstellen. En ik wilde natuurlijk wel weer superscherp zijn op maandagmorgen, dus ja, er zijn zat festivals die ik gemist heb. Dat was jammer, maar ik heb genoeg andere mooie dingen meegemaakt.”  

‘Een vriend hebben we, zoals het vroeger ging in New Orleans, met muziek naar zijn laatste rustplaats gebracht’

  Je wordt in zo’n orkest bijna familie van elkaar, zo intensief treed je met elkaar op: “Dat was bijvoorbeeld goed merkbaar toen er voor het eerst iemand overleed binnen ons orkest. Een vriend. Die hebben we, zoals het vroeger ging in New Orleans, met muziek naar zijn laatste rustplaats gebracht. Erg indrukwekkend. Tegen het eind van het orkest overleed degene die de boel altijd goed bijeen hield en kort daarna zijn we gestopt. Dat was begin 2000. Een paar jaar geleden hebben we nog iemand weggebracht, ondanks het feit dat de band al tijden niet meer bestaat. Dat vind ik ook zo mooi van de onderlinge kameraadschap die er heerst.”

Nieuwe initiatieven

Muziek is emotie, en die gaat beide kanten op. “Je kunt huilen van muziek en je kunt er om schateren. Dat is het mooie. Muziek verbindt sowieso. Nu speel ik nog steeds trombone, daar ben ik nooit mee opgehouden. Daarvoor zit het instrument te veel onder mijn huid. Het einde van het orkest was spijtig, maar het was ook goed. Ieder ging zijns weegs, dus ik ook. Op die manier kon ik weer nieuwe initiatieven ontdekken en me aansluiten bij andere muzikanten. Zo speel ik bij een klein jazzorkest, een formatie van zo’n zes man. Omdat we niet zo groot zijn, kan je wat gemakkelijker afspreken en spelen met elkaar. In deze formatie hebben we ook een plaat opgenomen, samen met nog vijf andere orkesten uit Bergen op Zoom. Grappig detail is dat heel veel mensen die in carnavalsorkesten zaten, later jazz zijn gaan spelen. Als ik terugkijk op alle orkesten waar ik deel van uitmaakte, dan zijn dat allemaal mooie en afgesloten periodes in mijn leven geweest. Elke keer sloot je af en begon je weer met iets nieuws. Dat vond ik het mooie aan die tijd. Zo bleef en blijf ik mijzelf ontwikkelen en doe ik steeds weer wat nieuws.”    

BINNEN KANTOORUREN “Dat elke keer iets nieuws ontdekken geldt ook voor mijn werk bij Kwik-Fit, waar ik inmiddels al 36 jaar werkzaam ben. Ik ben er begonnen als monteur en nu ben ik verkoopdirecteur, maar ook hier is geen dag hetzelfde. Elk jaar nieuwe uitdagingen, kwaliteitsverbeteringen, de markt verandert, nieuwe producten, trainingen, talenten ontdekken. Ga zo maar door. In Nederland telt Kwik-Fit al ruim 175 filialen en er komen er steeds meer bij. Vroeger richtten we ons voornamelijk op banden, uitlaten, schokdempers, accu’s en remmen. Nu transformeren we ons bedrijf van banden en uitlaat adres naar de meest kwalitatieve klantvriendelijkste garageketen voor totaal onderhoud.”