Kan de universeel opererende schadehersteller zich handhaven in de toekomst? Of is merkspecialisatie, al dan niet ondersteund door erkenning vanuit die OEM’s, de enige weg die het voortbestaan kan veiligstellen?

Onder schadeherstelbedrijven wordt bovenstaande vraag (nog?) niet volmondig met ja beantwoord. Bovendien hangt om het begrip ‘merk-erkenning’ een zweem van concurrentieverstoring, zoals ook bleek tijdens een event van Automotive Insiders.

Toelating

Toch denk ik dat die concurrentieverstoring meevalt. Eerst terug naar hoe die erkenning in de praktijk werkt. Vanuit het merk wordt een eisenpakket geformuleerd, maar daaraan voldoen is niet het enige. De volgende stap is toegelaten worden. Daar wringt voor veel onafhankelijke schadeherstelbedrijven de schoen. Ook Focwa en Bovag duiken in deze competitiematerie. Voorzitter Femke Teeling schetst hoe Focwa merkt dat sommige merken, het zijn nu nog uitzonderingen, bedrijven zonder erkenning actief dwarsbomen via de moeizame levering van onderdelen. Bovag wil graag samen optrekken met Focwa om te lobbyen voor een meer open marktwerking. Je kunt je afvragen of die huidige vorm van merk-erkenning de concurrentiepositie veel zal veranderen. Vanuit Europa geldt het uitgangspunt dat monopoliewerking moet worden tegengegaan of voorkomen. Hebben autofabrikanten, hun importeurs en hun dealers monopolie op schadeherstelgebied voor hun merk(en)? Ik waag dat ten zeerste te betwijfelen. Er bestaan nog andere bezwaren. Als onafhankelijk schadeherstelbedrijf investeer je om te voldoen, je wordt toegelaten en vervolgens is het elke keer aan het einde van het contract weer afwachten of het verlengd wordt. Verdien je de gepleegde merk-specifieke investering wel terug? Veel van die investeringen zijn toch nodig, denk aan specifieke lasapparatuur voor de staalsoorten met een hoge sterkte (HSS). Die investering is niet weg.

Risicobeheersing

Gekker wordt het als er verschillende apparaten worden geëist door de automerken. Of merk-erkenning extra omzet genereert is op dit moment onduidelijk. Sturende partijen gaat het om kwalitatief herstel volgens de normen van de autofabrikant, daar hoeft geen erkenning bovenop te liggen. Dat het nu zo is, zegt niets over de nabije toekomst. Naarmate autonomie van auto’s gaat toenemen zal er meer controle komen. Merk-erkenning is dan een vorm van risicobeheersing. Voor fabrikanten is risicobeheersing slechts een kant van de medaille. De andere is sales en marketing. Verkochte onderdelen, maar ook merkbeleving via de dealerreceptiebalie en het juiste vervangend vervoer. In hun ogen wordt daar de volgende autotransactie bepaald. Deze column werd eerder gepubliceerd in nummer 2 van Aftersales Magazine, dat vrijdag 23 februari is verschenen.