Twee jaar geleden, voor haar 40ste verjaardag, tikte Anne Lobbes haar Citroën Dyane 6 op de kop, een auto die al snel haar levensvreugdaccelerator bleek te zijn. “De Eend is heel lieflijk en knuffelbaar, de Dyane is hoekiger en potiger. Feitelijk is het een Eend met ballen. En die past mij wel.
Onder een kobaltblauw firmament (zojuist, in de verte, was het nog asgrijs) tref ik Anne in een door corona verstild Noordwijk aan Zee. Het is de plek waar zij met haar Dyane met veel plezier komt en rijdt. Bijvoorbeeld om samen met haar zoon zomaar ‘Even een dessertje te halen’, zoals ze zelf schetst. De lokale ijssalon is er blij mee. Met de zee, de wind en de zon als getuigen vertelt Anne hoe ze tot haar bijzondere verjaardagscadeau is gekomen: “Eigenlijk ben ik heel egoïstisch geweest; ik wilde geen groot strandfeest geven voor mijn 40ste, maar ik besloot mijn spaarcenten bij elkaar te vegen om er een Eend-achtige voor te kopen. Ik kom uit een Citroën-nest, mijn vader heeft onder meer drie 2CV’s gehad, en die Eenden vond ik nu eenmaal het allerleukst. Maar ja, wil je een goede, dan zijn de prijzen hoog, 10.000 euro is niets.” Besmuikt glimlachend: “En ik weet: André Citroen had het zo niet bedoeld… De 2CV moest een auto zijn voor iedereen.”
La dame Bleue
Tussen de windstoten door vervolgt Anne: “Fotograaf Arno Lingerak zei: ‘Staar je niet zo blind op die Eend, de Dyane heeft dezelfde techniek, hetzelfde geluid – heel belangrijk voor mij – en het is feitelijk meer auto’. Hij had gelijk. Op de beurs Citromobile stond deze het hele weekend naast me. Eerste eigenaar, bouwjaar 1981. Hmmm. Bovendien vind ik Bleu Lagune een gave kleur en de prijs van 9000 euro was ook te doen. Ik weet nog dat ik tegen mijzelf zei: ‘Geef er nu maar gewoon aan toe, Anne.’ Na een week was de koop een feit en was La Dame Bleue van mij. Het geinige is dat ik in mijn werkzame leven nog nooit een auto had gekocht, dus ik moest ook zelf voor het eerst een verzekering regelen.”
Onderweg ziet Anne steevast mensen reageren op haar Dyane. In Nederland zijn er nog zo’n 400 exemplaren over, dus het is een vrij zeldzame verschijning geworden. “Ondanks mijn liefde voor de Eend, ben ik enorm van de Dyane gaan houden”, stelt ze. “Sterker nog, ik denk dat de Dyane zelfs meer bij mij aansluit. De Eend is heel lieflijk en knuffelbaar, de Dyane is hoekiger en potiger; feitelijk is het een Eend met ballen. En die past mij wel. Ze is een slagje eigenwijzer dan de Eend. Mensen in mijn omgeving zeggen wel: ‘Daar heb je Anne en haar Dyane’. Het is een soort symbiose geworden. Ik hoor ook wel: ‘Daar heb je ‘Dy-anne’’, goed gevonden hè? Ach, weet je, de Dyane is een soort witte raaf en daar houd ik nu eenmaal van. Ik zou niet graag mainstream willen rijden.”
Bourgeois
“Met de kleur blauw heb ik wel iets, ja. Qua kleding ook, ik draag het bijna altijd. Kijk bijvoorbeeld eens naar de lucht hier, het heeft iets, het straalt positiviteit uit. Toen deze Dyane eenmaal de mijne was dacht ik: ‘Jemig, dat ik dit niet tien jaar eerder heb gedaan!’. Maar ik haal de schade met haar wel in, hoor. Jazeker, de Dyane is een ‘zij’. Mijn moeder moet daar altijd vreselijk hard om lachen. Maar zo voelt het nu eenmaal voor mij. Elke keer als ik thuiskom na een rit dan klop ik op haar dakje en zeg ik: ‘Dankjewel meissie’. Het moet echter wel een passie blijven en geen obsessie worden.”
Al schurkt haar liefde voor dit autootje er wel tegenaan. “Zo waren we vorig jaar een maand in Italië en dan ben ik gewoonweg uit mijn hum omdat het zulk mooi weer is, ik de tijd heb en niet met mijn geliefde Dyane kan rijden. Die auto, daar op het vakantieadres, zou het plaatje toch wel perfect maken. Ik ben écht aan haar verknocht, dat zal inmiddels duidelijk zijn.”
‘De Dyane heeft me 9000 euro gekost, maar ze heeft me het tienvoudige aan plezier bezorgd’
Ze maakt ook geregeld mee dat mensen naar haar toe komen en zeggen: ‘Mijn tante had er zo één’. “Het zijn altijd vrouwen. Vrouwen met ballen misschien? In ieder geval vrouwen met karakter. Weet je wat het is, dit is een auto die uit een tijdperk stamt waarin de wereld voor ons nog heel overzichtelijk was. Nu hebben we doorgaans een jachtig bestaan en dan ’s avonds – met als decorum de ondergaande zon – een stukje rijden, dat is voor mij onthaasting pur sang. Zen zijn en niet hard hoeven. Ik heb vaak geen specifieke bestemming – behalve dan die ijssalon.
Gewoon rijden en het is goed voor Anne. “Dat vind ik genieten. Plus: drempels en rotondes zijn geweldig, vooral met een extra dot gas. Mijn vader als oud-Eend-rijder vindt de Dyane trouwens heel bourgeois hè. Eigenlijk was ze voor mensen die iets meer te besteden hadden. Hoe dan ook, Eend of Dyane, ze representeren voor mij een bepaalde vorm van anti-establishment. Lekker stout, zoals Annie MG Schmidt kon zeggen. Als zij nog had geleefd reed ze beslist een Dyane. Ik had haar in ieder geval beslist een keertje uitgenodigd, haha.”
Genieten van het kleine
Anne, afsluitend: “De Dyane zorgt ervoor dat ik mijn meditatieve, eigen zen-momenten beleef, maar ze is tegelijkertijd mijn sportschool. Alles is puur, het is een hele rauwe manier van autorijden. Nee, hier geen bekrachtiging of moderne snufjes aan boord. Niets is elektronisch, alles is een knopje of een hendeltje; je moet het gewoonweg zelf doen. Ik heb een tijdje gezeild en dit is een beetje wat zeilen op mensen voor uitwerking heeft. Als het stil is, dan klopt er iets niet. Je moet de wind horen en voelen, het moét om je heen kraken. Er zit bijvoorbeeld een radio in maar die staat nooit aan. Mijn zoon heeft nog wel eens de neiging, maar hij zet ‘m dan snel weer uit. Hij zegt dan: ‘Nee, het muziekje van de motor is veel mooier.’ En dat is het hè. Het gaat mij om genieten van dat kleine. De Dyane heeft me 9000 euro gekost, maar ze heeft me het tienvoudige aan plezier bezorgd. Ik zou het oprecht erg leuk vinden als de volgende generatie er net zoveel plezier aan beleeft als ik. En met een beetje geluk lukt dat, want het is allemaal lekker simpel en eenvoudig te repareren.”
