Het spreekwoord ‘wiens brood men eet, diens woord men spreekt’ slaat de spijker op zijn kop binnen de schadeherstelmarkt. Schadesturing door verzekeraars heeft een dominante plaats ingenomen omdat de branche zelf toestond dat de verzekeraar de rol van werkaanbieder kon overnemen. Via KPI’s en geautomatiseerde meetsystemen (Experate) kun je jezelf hoger in de ranking positioneren op zoek naar meer gestuurde schades. Schades worden zo gecalculeerd naar het systeem en niet naar het schadeherstelproces. Doe je dat niet dan presteer je onder de maat; word je keihard afgerekend of vliegt eruit.

Het zijn de individuele schadeherstellers die de landelijk gemaakte centrale afspraken tussen verzekeraars en de schadeketens op individueel niveau niet kunnen waarmaken. Verzekeraar en expert bepalen de prijs en daarvoor moet je het maar klaren. Rond de zestig procent van deze schadeherstelbedrijven kampt met negatieve resultaten. Het schadeherstelbedrijf ziet geen kans te investeren in opleidingen en apparatuur zodat direct een achterstand ontstaat op de snelle technologische ontwikkelingen die moderne auto’s doormaken.

Doordat dit sturingssysteem in stand wordt gehouden, verlegt de verzekeraar zijn grenzen. Vrij ongemerkt is de kwaliteitsnorm afgezakt van goed naar een magere voldoende. Sommige auto’s zijn zo slecht gerepareerd, dat er al auto’s zijn opgekocht door schadeherstelbedrijven/ketens. Bedrijfsregeling 18 van het Verbond van Verzekeraars heeft geleid tot nieuwe verdienmodellen voor verzekeraars. Immers, die regeling (netto regres) voorkomt dat verzekeraars onderling meer claimen dan ze zelf moeten betalen. Dit leidde tot extra samenwerkings-, tender- of inschrijffees en achteraf haast niet te traceren kick-backs , die worden verstrekt bovenop de scherpe prijsafspraken op ketenniveau.

De vakman wil nog steeds de auto herstellen conform fabrieksnormering, Hiqure verlangt dat ook. Er ontstaan conflictsituaties als polisvoorwaarden van autobezitters niet parallel lopen met de samenwerkingsovereenkomsten die verzekeraars sluiten met schadeherstelbedrijven. Omdat er minder marge op onderdelen zit en te veel korting wordt weggegeven moeten de schadeherstellers bumpers, portieren, motorkappen en koplampen alsnog herstellen. Door prijs- en tijdsdruk betekent schadeherstel ‘klop hol en stort vol’ omdat er anders te lang over de reparatie gedaan wordt, en niks meer verdiend wordt. Er wordt zo min mogelijk gedemonteerd en zo veel mogelijk afgeplakt. Uitspuiten is voor veel werkverschaffers not done . Kwaliteit en veiligheid zijn hierdoor niet langer meer gewaarborgd, laat staan de restwaarde. Het schadeherstelbedrijf dat zijn werk wel goed wil uitvoeren, legt er zelf geld bij met mogelijk faillissement tot gevolg.

Monopolist ABZ wil met een aantal verzekeraars komen tot één gezamelijk platform, het Volmacht Schadeplatform. Profijt voor Volmachtgevers, waarbij rekening is gehouden met ieders belangen waardoor iedereen maximaal kan excelleren. Volmachten willen de regiefunctie terug van de schadehersteller en de klant laten zien dat het volmachtbedrijf het voor de klant heeft geregeld. Het centraal dossier moet transparantie opleveren over alle afspraken die de verzekeraar met de schadehersteller heeft. Alle schades van de huidige reguliere sturingsconcepten worden langs de gebruikelijke weg uitgevoerd maar daarna wel inzichtelijk gemaakt in dit systeem. De consument kiest voor de goedkope autoverzekering omdat verzekeraars en vergelijkingssites hier handig op inspelen.

De consument is zich niet bewust dat hij niet schadeloos wordt gesteld en dat er zelfs gesneden wordt in de kwaliteit en veiligheid door schadesturing. Kennis is macht en daarom is het delen van kennis met autobezitters heel belangrijk. Het begint met autobezitters te wijzen op een autoverzekering met vrije reparateurkeuze zonder sancties. Deze is vaak maar een paar euro per maand duurder.