U heeft er gelukkig niets van gemerkt, maar voor de vorige column had ik mijn deadline gemist. Die stond nota bene in mijn agenda, maar kennelijk heb ik daar overheen gekeken. Uiteindelijk kwam het allemaal toch nog goed, want er zijn altijd anderen die je in zo’n geval voor groter ongeluk kunnen behoeden.

Het heeft ook nog iets goeds gebracht, want het bracht me op het idee voor deze column. Iedereen maakt fouten, dat is het probleem niet. Ten eerste zijn fouten er om te herstellen, door anderen, maar bij voorkeur door jezelf. Daarnaast leer je van je fouten meer dan van de dingen die goed gaan, zo kun je het ook zien.

Een simpel voorbeeld is de inkoop van voorraadauto’s. Soms zie ik een exotische auto waarvan ik denk: daar wordt iemand straks heel gelukkig mee. Het probleem is alleen dat je die klant moet zien te vinden en die klanten komen bij ons, als dorpsgarage, nu eenmaal niet in grote aantallen binnen. Het gevolg is dat die auto die te veel afwijkt van de gemiddelde auto die wij hier verkopen zes maanden later nog steeds in de voorraad staat. Inmiddels is me dat al een paar keer overkomen, dus nu weet ik dat ik een dergelijke auto in het vervolg beter kan laten staan.

Een andere valkuil waar ik wel eens in wil lopen, met name als ik het druk heb, is dat ik geen oog heb voor de klanten in het bedrijf. Ik probeer ze dan te ontwijken, pak mijn telefoon en ben dan even “heel druk bezig”. Ondertussen besef ik me dat ik in eerste instantie gastheer ben als ik in het bedrijf ben. Als ik echt wil werken, doe ik dat ’s avonds, als de klanten weg zijn, of ga ik in het kantoor zitten, met de deur dicht.

Die eerste fout, het verkeerd inkopen, merk ik meteen in de portemonnee: er gaat geld uit, maar er komt niks voor terug, dus dat heb ik redelijk snel afgeleerd. Die tweede fout maak ik nog steeds wel eens. Het is al te menselijk. Heeft het ook iets goeds gebracht? Ik ben het me in ieder geval bewust, dus ja, ik heb ervan geleerd.