Prioriteiten veranderen en dat is zeker niet altijd een geldkwestie. Dat zagen we met corona gebeuren en ook ‘Oekraïne’ heeft dat effect. Als het ineens draait om leven en dood dan vallen heel veel prioriteiten ineens weg. De energietransitie krijgt een gevoelige tik (los van alle andere problemen die de oorlog met zich mee brengt, zoals het menselijk leed).
Plat gezegd zet de oorlog alle pogingen tot klimaatverbeteringen minimaal jaren terug. Ga maar na: oorlogvoering is per definitie geen groene activiteit. Er zijn alleen al de extra logistieke bewegingen plus dan is er nog de verwoesting en de bijbehorende uitstoot. Dat gaan wij met een beetje elektrisch rijden niet oplossen. Je zou ook kunnen zeggen dat de urgentie al hoog was en nu dus nog met een factor versterkt wordt. We moeten meer doen in minder tijd. Ook daar gooit ‘Oekraïne’ roet in het eten. Decennialang is alles ingezet op globalisering en nu zien we dat die medaille ook een schaduwkant kent.
Neem nikkel. Rusland produceerde vorig jaar ruim 200.000 ton nikkel, goed voor de derde plek op de wereldmarkt. Het is een cruciaal element voor de ev-batterij. Sancties stuwen prijzen op, maar die gaan al omhoog dankzij stijgende vraag en stokkend aanbod. Analisten voorzien echter dat dat Russisch nikkel richting Azië vermarkt zal worden tegen gunstige tarieven. Op die manier zou China’s al sterke positie op de markt voor batterijmetalen nog verder versterken. En dan dit: kabelbomen komen vooral uit Oekraïne en autoproductie loopt daardoor tegen nieuwe leveringsproblemen aan, een ander effect van de nieuwe situatie die autoprijzen opdrijft.
Intussen zien consumenten hier de energieprijzen steeds verder oplopen en lonkt de ev omdat de brandstof aan de pomp record na record breekt. De hoge prijzen stuwen aan de vraagkant isolatieplannen en een ev-transitie die om klimaatredenen veel langzamer zou gaan. Nu is er alleen de capaciteit niet. Ik ben benieuwd of die sterkere voorkeur voor een ev blijft als energieprijzen weer normaliseren.
