Ik ben geen fanatieke sporter, ook al loop ik meerdere malen per week mijn eigen parcours rond het Almeerse Weerwater. Dat is ongeveer zeven kilometer lang, wat me de tijd geeft om even tegen mezelf te kletsen over de afgelopen werkdag.

Ik loop, want ik heb weinig op met wielrennen, hoewel ik er rond het Weerwater vele beoefenaars van voorbij zie komen. Toch is de Tour de France ieder jaar voor mij weer een evenement waar ik wel graag naar luister als ik in de auto zit en vooral op de televisie naar kijk. Vooral bergetappes en tijdritten spreken mij aan. Het komt, denk ik, door mijn interesse in het realiseren van iets wat anderen niet kunnen. Het leveren van een bovenmatige inspanning om te willen winnen. De beste willen zijn onder zware omstandigheden. Het spel om de diverse truien intrigeert me daarbij bovenmatig. Natuurlijk, het geel is waar vooral naar wordt gestreefd. Wie die trui verovert, incasseert de grootste cheque en de meeste roem. Heb je dat niet in je mars, dan zijn ook de witte, de groene en de fameuze bolletjestrui het veroveren waard. Ook die leveren, zij het veel minder, euro’s en een zekere faam op. Ik vraag me af in hoeverre managers en ondernemers in de autobranche van zichzelf weten voor welke trui zij in aanmerking komen. Zijn zij top of the bill en lonkt het geel op het podium van hun merk, hun werkplaatsconcept of regio? Streven ze door het actiematig uitdelen van creatieve plaagstoten naar de concurrentie wellicht de groene trui na, door misschien niet de grootste of de beste, maar wel de slimste te zijn? Dan zijn er de ondernemers die wel keihard werken, de top iedere keer weer in de voorhoede bereiken, maar overall tekortkomen om dat geel om hun schouders te krijgen. Ook al is het een prestatie van formaat, zij moeten het doen met de bolletjestrui. En dan heb je nog de starters die zichzelf een nieuwe toekomst hebben beloofd en azen op het witte tricot. Dat zijn de ondernemers die afscheid hebben genomen van hun oude verdienmodel en een herstart maken. Net als de Tour de France is de dagelijkse praktijk van onze branche een peloton waar hard wordt gewerkt. Waar uiteindelijk voor een paar man een prijs klaarligt. Waar teams elkaar bestrijden, individuele prestaties worden geleverd – en uiteraard ook mannen door het ijs zakken – en waar, heel belangrijk, de consument zijn keuzes maakt. Als de truien verdeeld zijn, kunnen de renners die overblijven zich opmaken voor volgend jaar als ze een nieuwe kans krijgen een podiumplek te veroveren. Voor bedrijven gaat dat laatste niet altijd op. Nu een kans verprutsen betekent soms ook einde oefening. Wat dat betreft heb ik zelfs nog meer respect voor uw Tour de Force dan voor de hard fietsende mannen in de Tour de France. Jos Veldhuisen hoofdredacteur Aftersales Magazine.