Aan de vooravond van een nieuw jaar zouden we eigenlijk een beetje in feeststemming moeten zijn, maar dat valt niet mee, want onze maatschappij zit momenteel vol met conflicten. Conflicten tussen partijen en individuen die bijna permanent tegenover elkaar staan met betrekking tot, om maar wat te noemen, migratie, stikstof- en CO2-uitstoot. Links tegenover rechts, vakbonden tegenover werkgevers en milieubelangen tegenover verdienmodellen…
Bij de afgelopen verkiezingen werd nog eens duidelijk dat we niet eens meer op de inhoud (durven) discussiëren, maar liever met veel verbaal geweld op de man/vrouw spelen. Met het aangetreden winterseizoen is er ook weer de strijd tussen de wappies en de non-wappies om de Covid-inenting. Zelfs de griepprik staat hier en daar ter discussie. Ik heb beide prikken gehaald en ga daarbij in conflict met mijn vrouw, die liever een paracetamol neemt.
Toegegeven, het is allemaal nog niks vergeleken bij de voortdurende strijd in Oekraïne, in het Midden-Oosten, en de strijd om economische hegemonie tussen de VS, Europa en China, bijvoorbeeld op het gebied van chips en elektrische voertuigen. Nu het erop lijkt dat diverse Europese overheden de vergroening en verduurzaming in een lagere versnelling hebben gezet, zullen klimaatactivisten van alle leeftijden extra tegengas geven. Ze hebben van de boeren geleerd dat geweld loont.
Ik ben realistisch, dus ik weet dat niet alle conflicten in 2024 zullen worden opgelost. Toch hoop ik dat we 2024 in kunnen gaan met de intentie om veel van de genoemde conflicten te beëindigen; dat we in ieder geval zicht krijgen op enkele structurele oplossingen, te beginnen in onze eigen branche. Hopelijk krijgen we eindelijk een gelijk speelveld in de omgang met voertuigdata. Het merkkanaal en de onafhankelijke autobedrijven mogen op dit terrein best met elkaar concurreren, op het scherp van de snede zelfs, maar geef wanneer nodig elkaar even een ‘handje’. Zullen we daarop proosten?
